دوستِ خوبِ من، به یک قلعه یا یک شهرِ قدیمی که اجازه میده تا دیوارهای اطرافش ناگهان فرو بریزند کمی فکر کنید.

یک چنین قلعه یا شهری، دیگه برای دفاعِ از خودش، محافظی نداره و بسیار آسیب پذیره.

این توصیفی هست از اونچه که در کلامِ خدا، در کتابِ امثال ۲۵: ۲۸ میخوانیم.

این آیه می‌‌فرماید:  ۲۸ کسی که بر نفس خویش تسلط ندارد، مثل شهری بی حصار است.

عزیزان “خویشتنداری” یا، “تسلطِ بر نفس”، همانندِ یک دیوارِ مستحکم از ما محافظت می‌‌کنه. 

“خویشتنداری” و “تسلطِ بر نفس”، از ما در برابرِ خطراتی مانندِ وسوسه، آتشی مزاج بودن، شتابزدگی و یاوه گویی محافظت می‌‌کنه.

بسیاری از درد سر‌ها و مشکلاتی که ما چه برای خودمون و چه برای دیگران بوجود می‌‌یاریم، در حقیقت ریشه درکیفیت و شایستگی کلمات، و نحوهٔ گفتگو‌های ما با دیگران دارند.

ما در وسوسهٔ پیروی از نفسمون، شتابزده، کلماتِ نا مناسبی را انتخاب، و بعد بدونِ تفکر و سنجش در موردِ اون کلمات، شروع به یاوه گویی می‌‌کنیم.

همچنین، بسیاری از گناهانِ ما هم ریشه در زبان، کیفیتِ کلمات و نحوهٔ گفتگو‌های ما با دیگران دارد.

عزیزان کلامِ خدا در موردِ خطراتِ زبان، کیفیتِ کلمات ما و همینطور نحوه گفتگو‌های ما با دیگران، خیلی با ما صحبت کرده.

یک قسمتِ معروف و شناخته شده‌ایِ که به طورِ مختص و خاصی در این مورد به ما آموزش میده را در کتابِ یعقوب ۳: ۱ – ۱۲ مطالعه می‌‌کنیم. خطرات زبان    

۱و۲ برادران عزیز، سعی نکنید اشتباهات دیگران را فوری به ایشان گوشزد کنید، زیرا همه ما دچار اشتباه می‌شویم؛ و ما معلمین دینی که احکام خدا را می‌دانیم، اگر مرتکب اشتباه گردیم، شدیدتر از دیگران مجازات خواهیم شد. اگر کسی بتواند بر زبان خود مسلط شود، قادر خواهد بود در سایر موارد نیز بر خود مسلط باشد.  ۳ اسبی بزرگ را با دهنه‌ای کوچک مطیع خود می‌سازیم و او را به هر جا که بخواهیم می‌بریم.  ۴ یک سکان کوچک، کشتی بزرگ را به هر سو که خواست ناخدا باشد، هدایت می‌کند حتی اگر بادی شدید بوزد.  ۵ زبان نیز در بدن، عضوی کوچک است، ولی چه خسارات سنگینی می‌تواند به بار آورد. یک جنگل عظیم را می‌توان با یک جرقه کوچک به آتش کشید.  ۶ زبان همچون زبانه آتش است؛ لبریز از شرارت می‌باشد و تمام بدن را زهرآلود می‌کند؛ آتشی است که از جهنم می‌آید و می‌تواند تمام زندگی را به نابودی بکشد.  ۷ انسان توانسته است هرگونه حیوان وحشی، پرنده، خزنده و جاندار دریایی را رام کند، و بعد از این نیز رام خواهد کرد.  ۸ اما هیچ انسانی نمی‌تواند زبان را رام کند. زبان همچون مار سمی، همیشه آماده است تا زهر کشنده خود را بیرون بریزد.  ۹و۱۰ با آن، لحظه‌ای پدر آسمانی‌مان خدا را شکر می‌کنیم و لحظه‌ای دیگر مردم را که شبیه خدا آفریده شده‌اند، نفرین می‌کنیم. از دهانمان هم برکت جاری می‌شود، هم لعنت. برادران عزیز، نباید چنین باشد.  ۱۱ آیا امکان دارد از یک چشمه، ابتدا آب شیرین بجوشد و بعد آب شور؟  ۱۲ آیا می‌توان از درخت انجیر، زیتون چید؟ یا از تاک، می‌توان انجیر چید؟ نه! به همین ترتیب، از چاه شور، نمی‌توان آب شیرین و گوارا کشید.

عزیزان هر چه ما بیشتر و عجولانه تر حرف بزنیم، خطرِ اینکه دلِ کسی را بشکنیم، یا به کسی بی‌ احترامی کنیم، یا پشتِ سر کسی غیبت کنیم و یا مرتکبِ گناهی بشیم هم بیشتر میشه.

در این مورد کلام خدا در امثال ۱۰: ۱۹ می‌‌فرماید:  ۱۹ پرحرفی، انسان را بسوی گناه می‌کشاند. عاقل کسی است که زبانش را مهار کند.

به همین جهت، کلام خدا در یعقوب ۱: ۱۹ نیز به ما امر می‌‌کنه که؛  ۱۹ برادران عزیز، به این نکته توجه کنید: بیشتر گوش بدهید، کمتر سخن بگویید، و زود خشمگین نشوید.

عزیزان در کلماتی که از زبانِ ما جاری میشند، حتی اون کلماتِ به ظاهر کوچولو و کم اهمیت، قدرتِ بسیاری پنهان شده.

کلماتِ جاری شده از زبانِ ما، می‌‌تونند مسیر زندگی هر انسانی را تعیین کنند. 

کیفیتِ  کلماتِ جاری شده از زبان هر کس، می‌‌تونند یا او را به سوی درد، رنج، شرمندگی و حتی مرگ هدایت کنند، یا که به سوی برخورداری از آرامش، شادی و لذتِ معاشرت‌های سازنده با دیگران.

یعقوب قدرتِ زبان را در ۳: ۳ – ۶ اینطور توصیف می‌‌کنه.  ۳ اسبی بزرگ را با دهنه‌ای کوچک مطیع خود می‌سازیم و او را به هر جا که بخواهیم می‌بریم.  ۴ یک سکان کوچک، کشتی بزرگ را به هر سو که خواست ناخدا باشد، هدایت می‌کند حتی اگر بادی شدید بوزد.  ۵ زبان نیز در بدن، عضوی کوچک است، ولی چه خسارات سنگینی می‌تواند به بار آورد. یک جنگل عظیم را می‌توان با یک جرقه کوچک به آتش کشید.  ۶ زبان همچون زبانه آتش است؛ لبریز از شرارت می‌باشد و تمام بدن را زهرآلود می‌کند؛ آتشی است که از جهنم می‌آید و می‌تواند تمام زندگی را به نابودی بکشد.

دوستِ خوبِ من، بینِ برخورداری از بیانی شایسته و حیات بخش که موجبِ آرامش ما و داشتنِ معاشرت‌های سازنده و سالم با دیگران میشند، با بیانی که افسار گسیخته و غیرِ قابلِ کنتروله، فاصلهٔ زیادی وجود داره.

بله، فاصلهٔ بزرگی هست بینِ مودب، محتاط و خوش سخن بودن و بی‌ ادبی، بی‌ احتیاطی و نا سزا گویی و نفرین کردنِ دیگران.

باز یعقوب در ۳: ۸ -۱۲  این نکتهٔ مهم را به ما اینطور گوشزد می‌‌کنه.  ۸ اما هیچ انسانی نمی‌تواند زبان را رام کند. زبان همچون مار سمی، همیشه آماده است تا زهر کشنده خود را بیرون بریزد.  ۹و۱۰ با آن، لحظه‌ای پدر آسمانی‌مان خدا را شکر می‌کنیم و لحظه‌ای دیگر مردم را که شبیه خدا آفریده شده‌اند، نفرین می‌کنیم. از دهانمان هم برکت جاری می‌شود، هم لعنت. برادران عزیز، نباید چنین باشد.  ۱۱ آیا امکان دارد از یک چشمه، ابتدا آب شیرین بجوشد و بعد آب شور؟  ۱۲ آیا می‌توان از درخت انجیر، زیتون چید؟ یا از تاک، می‌توان انجیر چید؟ نه! به همین ترتیب، از چاه شور، نمی‌توان آب شیرین و گوارا کشید.

دوستِ خوبِ من، ما ایماندارانِ به عیسی مسیح، با کیفیتِ سخنانِ خودمون و نحوهٔ سخن گفتن با دیگران، شخصیت وی را به اونها معرفی می‌‌کنیم.

ما ایماندارانِ به عیسی مسیح، با کیفیتِ سخنان و نحوهٔ صحبت کردنِ خود با دیگران؛ به اونها پیامِ مهمی را اعلان می‌‌کنیم.

این پیام که، چون ما به خداوند و یگانه منجی بشریت عیسی مسیح ایمان داریم، حال روحِ او، روح القدس در ما زندگی می‌‌کنه.

و چون ما زندگی خودمون را کاملا به روح القدس تسلیم نموده و و از وی در هر موردی اطاعت می‌‌کنیم، حال روح القدس در انتخابِ کلمات و نحوهٔ سخن گفتنِ ما با دیگران به ما کمک می‌‌کنه.

 به اتخاذِ این روش، ما به دیگران ثابت می‌‌کنیم که به خاطرِ اطاعتِ ما از روح القدس، حال میوه‌های او در ما به ثمر رسیده.

یکی از میوه‌های روح القدس در هر ایماندارِ واقعی به عیسی مسیح، خویشتنداری و غلبه بر نفسه.

عزیزان ما با میوه‌های روح القدس در کلامِ خدا، غلاطیان ۵: ۲۲ آشنا میشیم.  ۲۲ اما هرگاه روح خدا زندگی ما را هدایت فرماید، این ثمرات را در زندگی ما بوجود خواهد آورد: محبت، شادی، آرامش، بردباری، مهربانی، نیکوکاری، وفاداری، فروتنی و خویشتنداری.

دوستِ خوبِ من، ما ایماندارانِ به عیسی مسیح، سفیرانِ او هستیم در میان مردمِ جامعه هأیی که زندگی می‌‌کنیم. 

ما ایماندارانِ به عیسیِ مسیح، معرف و منعکس کنندهٔ شخصیتِ واقعی او هستیم در میانِ مردمِ جامعه هایی که زندگی می‌‌کنیم. 

بنا بر این، شایسته است تا فروتن و محتاط بوده و تحتِ هدایتِ روح القدس، سخنانمان همیشه پاک، نیکو، سازنده و احیا کنندهٔ دیگران باشند!

اگه شما از کیفیتِ گفتارِ خودتون با دیگران دیگران راضی نیستید – اگه گفتارِ شما با دیگران اونها را می‌‌رنجونه و آزار میده – اگه مایلید تا شایستهٔ یک ایماندارِ به عیسی مسیح با دیگران در معاشرت باشید و با اونها صحبت کنید، این مشکلِ خودتون را به عیسی مسیح بگید.

از او بخواهید تا به شما کمک کنه، و او حتما به شما کمک می‌‌کنه.

عزیزان از شما دعوت می‌‌کنم تا در پایان این مطالعه در کلامِ خدا، با او گفتگو کنیم. 

خداوند از تو سپاسگزارم که امروز درسِ تازه‌ای به من یاد دادی.

از تو سپاسگزارم که به من یاد دادی چه قدرتِ بزرگی در کلماتی که از زبانِ من جاری می‌‌شوند نهفته است.

خداوند از تو سپاسگزارم که با روحِ مقدست روح القدس در من بسر می‌‌بری.

خداوند من از تو درخواست می‌‌کنم مرا به خاطر هر سخنِ ناشایسته‌ای که تا این لحظه از زبانم جاری شده، در نامِ عیسی مسیح ببخشی.

خداوند به من کمک کن تا خویشتندار باشم و بتوانم بر نفس خودم غلبه کنم.

خداوند به من کمک کن تا سخنان و نحوهٔ گفتگو کردنِ من با دیگران، همیشه موردِ پسند تو و موجبِ معرفی فیض و محبت تو به دیگران باشند.

در نامِ عیسی مسیح دعا می‌‌کنم، آمین!

نویسنده کوروش باقری