دوستان، یک سوال راجع به احساس تقصیر و گناه در فکر بسیاری از انسانها وجود دارد.
سوال این است که؛” آیا این احساس تقصیری که من دارم به جا و درست است یا که کاذب و نا بجا؟”
به عبارتی دیگر؛ آیا من باید این احساس تقصیر را در خود داشته باشم یا که این احساس تقصیر بوجود آمده از افکار خود من است؟
عزیزان، کلام خدا به ما می آموزد که تقصیر یک واقعیت است!
اما در ارتباط با تقصیر دو واقعیتباید از هم تفکیک داده شوند.
آن دو واقعیت یکی؛ “تقصیر به “جاست” و دیگری “احساس” تقصیر گناه در خود.
خیلی ساده عرض کنم که؛ اگر ما در واقع مقصر باشیم، احساس گناه هم خواهیم داشت.
اما همهٔ احساسات تقصیر در ما هم به خاطر این که ما مقصر هستیم بوجود نمی آیند.
گاهی ما به دلایل دیگری در وجود خود احساس تقصیر می کنیم.
برای مثال؛ گاهی دیگران به طرقی در ما احساس تقصیر کاذببوجود می آورند.
گاهی مااحساس تقصیر در خود داریم، بهخاطر اینکه خودمان را به اشتباه مقصر قلمداد نموده ایم.
گاهی هم فکر می کنیم اگر احساس تقصیر داشته باشیم، از خودمان به نوعیفروتنی نشان داده ایم.
کلامخدا احساس تقصیرواقعی را ناشی از “نقضاستانداردهای مقدس خداوند معرفیمی‌کند.”
نقض استاندارد های مقدس خداوند توسط افکار – کلمات و یا اعمالمان.
عزیزان؛ باید این نکته را به یاد داشته باشیم که از نظر استانداردهای خداوند، همهٔ ما گناهکار قلمداد می شویم.
کلام او در رومیان ۳: ۲۳می فرماید:۲۳ زیرا همه گناه کرده اند و هیچکس به آن کمال مطلوب و پرجلالی که خدا انتظار دارد، نرسیده است .
با توجه به این گفته کلام خدا، هیچ انسان کاملاً بی گناهی در این جهان وجود ندارد.
اما در کنار این واقعیت تلخ و دردناک که همهٔ انسانهای روی کرهٔ زمین گناهکارند، یک واقعیت بسیار امید بخش دیگری نیز هست.
و آن این که، مرگ داوطلبانهٔ عیسی مسیح بر روی صلیب جلجتا تقصیر را از بشریت یکبار برای همیشه دور نمود!
بنا بر این، هر انسانی که به عیسی مسیح به عنوان یگانه منجی خود ایمان قلبی واقعی دارد، هدیهٔ بخشش تمام گناهانش را از خداوند دریافت نموده است.
شخصی که به عیسی مسیح ایمان دارد، دیگر زیر غضب خداوند و احساس شرم و تقصیر گناهانش نیست.
در این مورد کلام خدا در کولسیان۲: ۱۴می فرماید: ۱۴ و سند محکومیت شما را که حاکی از نااطاعتی شما بود، از بین برد. خدا نامه اعمالتان را بر صلیب مسیح میخکوب کرد و همه گناهانتان را به حساب او گذاشت .
در واقع مسیح خود مقصر شد و تاوان گناهان انسان گناهکار را یکبار برای همیشه کاملاً پرداخت نمود.
حال با دریافت این موهبت عظیم، یعنی دریافت بخشش از گناهانمان در ایمان به عیسی مسیح، دیگر این فرقی نمی کند که یک ایماندار چه گناهی را در گذشته مرتکب شده است.
فرقی نمی کند که یک ایماندار به عیسی مسیح چقدر “خود را” مقصر و گناهکار می انگارد.
فرقی نمی کند که یک ایماندار به عیسی مسیح چقدر شرمنده گی و مقصر بودن را تجربه نموده است.
شرم و تقصیر ها همه برداشته شده اند!
دوستان، تنها راه نگاه داشتن یک وجدان بیدار در خود پرهیز از احساس شرم، تقصیر و گناه این است که به محض آگاهی از گناهی در زندگیمان، نزد خداوند توبه نموده و طلب بخشش کنیم.
کلام خدا در این مورد در انجیل اول یوحنا ۱: ۹می فرماید:۹ اما اگر گناهان خود را به او اعتراف نماییم، می‌توانیم اطمینان داشته باشیم که او ما را می‌بخشد و از هر ناراستی پاک می‌سازد. این کار خدا کاملا منصفانه و درست است، زیرا عیسی مسیح برای شستن و پاک کردن گناهان ما، جان خود را فدا کرده است.
لطفاً این حقیقت را در نظر داشته باشید که هیچ گناهی آنقدر بزرگ و فجیع نیست که خداوند نتواند آن را ببخشد.
وقتی شما به حضور خدا توبه نموده و از او طلب بخشش می کنید، او حتماً شما را در نام و ایمانتان به عیسی مسیح خواهد بخشید!
در اتمام این قسمت از مطالعه به فرق مهمی که بین دو کلمهٔ؛ “اعتراف” و “توبه” وجود دارد اشاره می کند.
دوستان، اعتراف – یعنی این که ما به خدا می گوئیم که مقصریم.
در حالی که “توبه”، یعنی ما از هر چه که گفته- اندیشیده و یا انجام داده ایم که استاندارد های مقدّس خدا را نقض نموده برگشته و حال صد و هشتاد درجه (۱۸۰درجه ) به سوی دیگر می رویم.
عزیزان؛ در رحمت خداوند برای شما گشوده می باشد.
امروز به پرداخت کنندهٔ تمام گناهانتان عیسی مسیح ایمان آورید،گناهان خود را به خدا اعتراف کنید و زندگی خود را به روح مقدس او، روح القدس بسپارید.
این تنها راه اطمینان از آمرزش،دریافت حیات ابدی در نزد خدا و داشتن وجدانی راحت در طول حیات می باشد.
از خداوند به خاطر عطای این موهبت خارق العاده به شما تشکر کن .او شما را بیش از حد تصورتان دوست می دارد.
اجازه نده بیش از این، احساس تقصیر کاذب شما را از دوستی گرم و نزدیک با خود دور نگاه دارد.
او منتظر بازگشت شماست.
کوروش باقری