مزمورِ ۵۱: ۱۷

دوستِ خوبِ من، برای پاسخِ صحیح و کتاب مقدسی به این سوال، ما باید توسطِ علمِ زبان شناسی، ریشهٔ کلمهٔ “اعتراف” را به خوبی بشناسیم.

مترادف و ریشهٔ کلمه‌ای که ما در زبانِ فارسی به نامِ “اعتراف” می‌‌شناسیم، در زبانِ یونانی “هومولوژی” هست

کلمهٔ “اعتراف” به فارسی  –یا “هومولوژی” در یونانی، به معنای؛ “همانطور حرف زدن” می‌‌باشد.

به عبارتی روشنتر به قولِ ما فارسی زبانان، “اعتراف” یا “هومولوژی” یعنی؛ همونی را بگیم که واقعا هست!

بنا بر این، با شناخت صحیح از ریشهٔ کلمهٔ “اعتراف” یا “هومولوژی“، می‌‌بینیم که این کلمه در متونِ الهیاتی، در واقع معانی‌ای چون، توافق با خدا، یا موافقت و یکدل بودن با خدا را داراست.

به عبارتِ دیگه، “اعتراف”  –یعنی ما با اونچه که خداوند راجع به “گناه” فرموده، توافق داشته باشیم و با نظر و خواستهٔ او در موردِ “گناه” یکدل باشیم!

این بدین معناست که؛ ما هم در موردِ “گناه”، دقیقا همانی را بگوییم، بپذیریم و و تصدیق کنیم که خداوند فرموده یا میدونه.

عزیزان، امیدوارم که این توضیحِ مختصرِ من در موردِ مفهومِ صحیحِ کلمهٔ “اعتراف”، در ارتباط با تعالیم و متونِ کتاب مقدسی، بتونه به ما کمک کنه تا به طورِ صحیح به سوالی که در ابتدای عرایضم از شما پرسیدم جواب بدیم.

سوال این بود که؛ چگونه باید گناهانمان را به خداوند اعتراف کنیم؟ 

عزیزان، با درکِ این مهم که، با اعترافِ گناهانمان ما در واقع باید با خداوند موافق و یکدل بشیم، شاید به اشتباه اینطور تصور کنیم که؛ انجامِ این کار، یعنی با خدا موافق و یکدل شدن کاریست بسیار دشوار.

اما دوستِ خوبِ من، برای بازگشت به سوی خداوند، برای موافق با خواستهٔ وی شدن، برای با او یکدل شدن، برای قرار گرفتن در ارادهٔ الهی او؛ “اعترافِ صحیح” به گناهانمان اولیه قدمِ ضروریست!

بله، هیچ راهِ دیگری برای شروع بازگشت به سوی خداوند، به جز اعترافِ کامل و صحیحِ  گناهانمان به او وجود نداره!

ما به هیچ وجه نمی تونیم از خداوند فرار کنیم. مزمور ۱۳۹

خداوند دانای مطلق، قادرِ مطلقِ همیشه در همه جا حاضره.

خداوند هر کدام از ما را در حکمت و دانشِ بی‌ مانند الهی خودش آفریده، تا در  –و توسطِ طولِ عمری که خودِ او به ما هدیه داده، نقشهٔ خاصی را بر روی این کرهٔ زمین انجام بده.

ما نمی تونیم بدور از چشمانِ بینا، حکمت و دانشِ عالمگیرِ خداوند عمرمان را در گناه بسر ببریم، و در عینِ حال انتظار داشته باشیم تا خواست و ارادهٔ الهی او هم در طولِ زندگیمون انجام بشه.

 دوستِ خوبِ من، وقتی ما فروتنانه گناهانِ خودمون را بی‌ ریا و بی‌ غل و غش، براستی و صادقانه به خداوند اعتراف می‌‌کنیم؛ در عوض خداوند به اون اعترافِ ما در فیض، رحمت و محبتِ الهی خودش جواب میده.

در کلامِ خدا، در انجیلِ اولِ یوحنا ۱: ۹ می‌‌خوانیم: ۹ اما اگر گناهان خود را به او اعتراف نماییم، می‌توانیم اطمینان داشته باشیم که او ما را می‌بخشد و از هر ناراستی پاک می‌سازد. این کار خدا کاملا منصفانه و درست است، زیرا عیسی مسیح برای شستن و پاک کردن گناهان ما، جان خود را فدا کرده است.  آمین!

 عزیزان، در موردِ “اعترافِ واقعی و صادقانه” به خداوند، همیشه یک خطر ما را تهدید می‌‌کنه.

این خطر که؛ ما به هنگامِ “اعترافِ ” گناهان خودمون به خداوند، سعی می‌‌کنیم هر طوری شده، اونها را کم اهمیت تر از اونی که واقعا بوده تعریف کنیم و یا جلوشون بدیم.

مثلا وقتی می‌‌خواهیم گناهِ عصبانیتِ بی‌ جای خودمون را که، موجبِ رنج و آزارِ شخص یا اشخاصِ زیادی شده به خداوند اعتراف کنیم، اینطور عمل می‌‌کنیم.

به جای رو راست و بی‌ غل و غش بودن با خداوند و گفتن تمامی وقایع می‌‌گیم، من یک کمی هم دلخور شده بودم.

متاسفانه بسیاری از ما در موردِ گناهانِ دیگری چون، دروغ – تهمت – دزدی و امثالِ اینها هم، وقتی می‌‌خواهیم به خداوند “اعتراف” کنیم؛ سعی می‌‌کنیم به خیالِ خودمون درجهٔ وخامت و بدی اونها را پائین بیاریم.

دوستِ خوبِ من، اینگونه اعتراف کردن، اعترافِ راستین، واقعی و صادقانه‌ای نیست که خداوند از ما انتظار داره.

اینگونه اعترافِ گناه، اعترافِ بی‌ غل و غش و بی‌ ریا نیست.

اینگونه اعترافِ گناه، ما را با خداوند یکدل نمی کنه.

اینگونه اعترافِ گناهِ ما  –قلبِ خداوند را لمس نمی کنه.

اینگونه اعترافِ گناه، به قولِ ما فارسی زبانان، ماست مالی کردن واقعیته. 

سعی در پائین آوردنِ وخامتِ واقعی گناهی هست که انجام داده ایم.

سعی در ماست مالی کردنِ گناهی که می‌‌خواهیم اونا به خداوند اعتراف کنیم، خودش گناهِ دیگه‌ای هست که ما دانسته مرتکب میشیم.

 خداوندِ دانای مطلقِ ما، همه چیز را در موردِ هر چیزی که می‌‌خواهیم به او بگیم یا اعتراف کنیم از قبل می‌‌دونه. 

هیچ عمل، حرف یا فکرِ ما نیست که خداوند کاملا از اونها آگاه نباشه! 

بنابر این؛ اعترافِ ناقص و ماست مالی شدهٔ ما هرگز نمی تونه سرِ خداوند را شیره بماله تا ما را ببخشه.

دوستِ خوبِ من، لطفا دقت بفرمأیید.

اعترافِ راستین و صادقانه هر شخص، از قلبِ فروتنی که در اوست بیرون میاد.

حضرتِ داود به خوبی می‌‌دونست برای اینکه خداوند اعترافِ به گناهانِ او را بشنوه و به او جواب بده، باید اول  چه شرطی را رعایت کنه.

داود به خوبی می‌‌دونست قبل از این که گناهان خودش را بی‌ ریا و بی‌ غل و غش اعتراف کنه، خداوند از او چه انتظاری داشت.

در کلامِ خدا، در مزمورِ ۵۱: ۱۷ داود می‌‌فرماید:  ۱۷ قربانی من این قلب شکسته و این روح توبه کار من است که به تو تقدیم می‌کنم؛ ای خداوند، می‌دانم که این هدیه مرا خوار نخواهی شمرد. آمین!

بله دوستِ من، خداوند به ایماندارانی که با قلبِ فروتن و روحی توبه کار با او صحبت می‌‌کنند گوش می‌‌کنه، و این عملِ فروتنانهٔ اونها را خوار نمی شماره.

خداوند اعترافِ راستین بی‌ ریا و بی‌ غل و غشِ هر ایماندار را بسیار گرامی میداره.

خداوند او را می‌‌بخشه، به وی محبت می‌‌کنه، او را شفا میده، به او امید میده، او را تشویق می‌‌کنه.

آره دوستِ من، خداوند اعترافِ ماست مالی شده از زبونِ چرب و نرم را از ما نمی پذیره.

خداوند فریبِ کلماتِ قلمبه سلمبهٔ ما را نمی خوره.

خداوند که خودش قلب را آفریده و در وجودِ ما قرار داده، به خوبی از هر چه که در اون می‌‌گذره آگاهه.

وقتی می‌‌خواهیم گناهانمون را به خداوند اعتراف کنیم، او قلب و روحِ شکسته و فروتنی که موافق و یکدل با خودِ اوست را از ما می‌‌خواد.

عزیزان، پولسِ رسول نیز در موردِ “اعترافِ گناهانمان به خداوند”، درسِ بسیار مهمی به ما داده.

پولسِ رسول، اعترافِ گناهان هر شخص به خداوند با قلبی فروتن و غمگینی که خواهانِ یکدل شدن با خداست را؛ با اعترافی که فقط حرفیه و هیچ فروتنی و تمایلی به همدلی با خداوند در آن نیست را از هم متمایز نموده.

 به طورِ خلاصه، پولس به ما یاد میده که دو نوع اعترافِ به گناه وجود داره.

نوع اول اونیه که؛ بعضی گناهانِ خودشون را فقط حرفی، بدونِ فروتنی، غمگینی و یا همدل شدن با خداوند به او اعتراف می‌‌کنند، چون که گیر افتاده ا‌ند و نزدیکه که رسوا بشند. 

نوع دیگهٔ اعتراف اینه که؛ بعضی گناهانِ خودشون را از صمیمِ قلب می‌‌پذیرند و قبولِ مسئولیت می‌‌کنند.

اونها به خاطرِ گناهانشون براستی پشیمونند و می‌‌خواند که با خدا یکدل بشند و او گناهانشون را ببخشه.

اینگونه اشخاص، بی‌ غل و غش، بی‌ ریا و غمگین از گناهانِ خود، آنها را دقیقا همونطوری که بوده به خداوند اعتراف می‌‌کنند.

اینگونه اشخاص قصدِ گول زدنِ خداوند را ندارند.

پولس در ۲قرنتیان ۷: ۱۰ به این مهم اشاره داره. ۱۰ گاه خدا اجازه می‌دهد که انسان دچار غم و اندوه گردد. چنین غمی سبب می‌شود که انسان از گناه دست بکشد و در جستجوی زندگی جاوید براید. هیچ پشیمانی نیز در آن وجود ندارد. اما غم این دنیا، غمی نیست که باعث توبه از گناه شود، و از هلاکت ابدی جلوگیری کند. آمین!

دوستِ خوبِ من، غم و اندوهی که موجب میشه ما براستی، صادقانه، بی‌ غل و غش و بی‌ ریا، گناهانمون را دقیقا همونطوری که مرتکب شده ائیم به خداوند اعتراف کنیم، سر چشمه گرفته از قلبی فروتنه.

قلبی سپاسگزار و قدردان از فیض، رحمت، محبت و قدوسیتِ خداونده.

عزیزان، از شما دعوت می‌‌کنم تا در پایانِ این مطالعه در کلامِ خدا با او گفتگو کنیم. 

خداوند از تو سپاسگزارم که امروز به من درسِ تازه‌ای یاد دادی.

از تو سپاسگزارم که، اهمیتِ اعترافِ واقعی و راستینِ گناهانم به خودت را یاد دادی.

خداوند از تو سپاسگزارم که در ایمانم به عیسی مسیح، حال می‌‌توانم بدونِ هیچ شرط و شروطی و یا هیچ واسطه ای، با تو صحبت کنم.

خداوند از تو سپاسگزارم که به من یاد دادی نوعِ اعترافِ به گناهانی را که تو می‌‌پذیری چگونه است.

خداوند از تو سپاسگزام که که خداوندِ دانای مطلق، قادرِ مطلقِ همیشه در همه جا حاضر حتی.

خداوند از تو سپاسگزارم که همیشه با من هستی‌ و از تمامی شرایطِ زندگی من به خوبی آگاهی.

خداوند از تو سپاسگزارم که به من قلب داده‌ای و می‌‌دانی که هر لحظه در قلبِ من چه می‌‌گذرد.

خداوند از تو سپاسگزارم که همیشه مشتاقی تا اعترافاتِ راستین من را بشنوی.

خداوند همانگونه که داود گفت، من هم به تو می‌‌گویم؛ قربانی من، این قلبِ شکسته و این روحِ توبه کارِ من است که به تو تقدیم می‌‌کنم.

خداوند از تو سپاسگزارم که به من گوش می‌‌دهی، و هدیهٔ مرا خوار نخواهی شمرد.

خداوند مرا به خاطرِ هر عمل، هر حرف و فکری که دلِ تو یا دیگران را شکسته، در نامِ عیسی مسیح ببخش.

خداوند از تو در خواست می‌‌کنم تا به من کمک کنی تا در اعترافِ گناهانم به تو، همیشه بی‌ ریا، بی‌ غل و غش و راستگو باشم.

خداوند از تو سپاسگزارم که هر وقت من صادقانه گناهانم را به تو اعتراف می‌‌کنم، تو در فیض، رحمت و محبتِ بی‌ مانندت ، مرا می‌‌بخشی.

خداوند من تمامی وجودم را به تو تقدیم می‌‌کنم، به من کمک کن تا با زندگی پاک فروتنانه در ارادهٔ الهی تو زندگی کنم.

دوستت دارم خداوند و ممنونم که تو هم مرا بیشتر از جان خودت دوست داری.

در نام عیسی مسیح دعا می‌‌کنم، آمین!

نویسنده، کوروش باقری