آیاتِ کلیدی این مطالعه؛ آیاتِ یک تا یازده در مزمورِ سی و دو هستند.
عزیزان، کلامِ خدا در آیاتِ یک تا یازده در مزمورِ سی و دو می‌‌فرماید؛ اعتراف و بخشش
۱ خوشا بحال کسی که گناهانش آمرزیده شـده و خطاهایش بخشیده شده است! ۲ خوشا بحال کسی که خداوند او را مجرم نمی‌شناسد و حیله و تزویری در وجودش نیست. ۳ گناهم وقتی آن را اعتراف نمی‌کنم، وجود مرا مثل خوره می‌خورد و تمام شب غصه و گریه امانم نمی‌دهد! ۴ تو، ای خداوند، شب و روز مرا تنبیه می‌کنی، بطوری که طراوات و شادابی خود را از دست می‌دهم و خرد می‌شوم. ۵ اما وقتی در حضور تو به گناه خود اعتراف می‌کنم و از پوشاندن جرمم خودداری نمی‌نمایم و به خود می‌گویم: باید گناه خود را نزد خداوند اقرار کنم، تو نیز گناه مرا می‌آمرزی. ۶ بنابراین، هر شخص با ایمانی بمحض آگاه شدن از گناه خود، باید تا فرصت باقی است آن را در حضور تو اعتراف کند. طوفان حوادث هرگز به چنین شخصی آسیب نخواهد رساند. ۷ تو پناهگاه من هستی و مرا از بلا حفظ خواهی کرد. دل مرا با سرودهای پیروزی و رهایی شاد خواهی ساخت! ۸ خداوند می‌فرماید: تو را هدایت خواهم نمود و راهی را که باید بروی به تو تعلیم خواهم داد؛ تو را نصیحت خواهم کرد و چشم از تو برنخواهم داشت! ۹ پس، مانند اسب و قاطر نباش که با لگام و افسار هدایت و رام می‌شوند و از خود فهم و شعوری ندارند! ۱۰ غم و غصه اشخاص شرور پایان ندارد؛ اما هر که به خداوند توکل کند از رحمت او برخوردار خواهد شد. ۱۱ ای نیکان، بسبب آنچه خداوند انجام داده است شادی کنید! ای پاکدلان، بانگ شادی برآورید! آمین!
عزیزان، از شما دعوت می‌‌کنم تا قبل از شروعِ تعلیم با هم دعا کنیم: خداوند کمکم کن، تا هر چه را که تو می‌‌خواهی توسطِ این قسمت از کلامت به من یاد بدهی – بطورِ صحیح یاد بگیرم و در زندگی‌ام انجام دهم! به نامِ عیسی مسیح دعا می‌‌کنم. آمین!
دوستِ خوبِ من، احساسِ گناه داشتن در قبالِ کاری که وجدانِ ما را نقض می‌‌کنه خوبه.
خدا احساسِ گناه و پشیمانی را طراحی کرده، تا به ما یاد آور بشه که اشتباه کرده ایم و باید توبه کنیم.
در واقع بدونِ احساسِ گناه، هرگز تشخیص نمیدیم که در چشمِ خداوندِ قدوس و کاملا عاری از هر گناه و اشتباه، گناهکار هستیم و به نجات دهنده نیاز داریم.
قبل از ادامهٔ صحبت، اجازه بدید تا با مفهومِ لغاتِ “نجات” و “نجات دهنده” از دیدگاهِ مسیحی کمی بهتر آشنا بشیم.
عزیزان، در نظرِ خداوند همهٔ انسانها گناهکار هستند و به دلیلِ گناهشان، از وی جدا و در زیرِ غضبِ الهی او زندگی می‌‌کنند.
کلامِ خدا در رومیان فصلِ سه، آیاتِ ده تا دوازده این مهم را اینطور به ما یاد آور میشه.
۱۰ چنانکه کتاب مقدس می‌فرماید: حتّی یک نفر نیست که کاملا نیک باشد‌. ۱۱ کسی نیست که بفهمد یا جویای خدا باشد‌. ۱۲ همۀ آدمیان از خدا رو گردانیده‌اند، همگی از راه راست منحرف شده‌اند؛ حتّی یک نفر نیکوکار نیست‌. آمین!
در چنین شرایطِ اسف باری، انسانِ گناهکار می‌‌بایستی می‌‌مرد و تا ابد بدور از خدا در جهنمِ او بسر می‌‌برد.
اما خدا در محبت و فیضِ بی‌ مانندش – برای بخششِ گناهِ بشر، آشتی با او و بر قراری رابطه‌ای شخصی با وی، تصمیم گرفت تا خودش جریمهٔ گناهِ بشر را بپردازد.
از این روی، او بدنِ انسانی بر خود گرفت، بشکلِ انسان به این کرهٔ زمین آمد و به مدتِ سی و سه سال زندگی کرد.
خدا که در جسمِ انسانی به این جهان آمد همان عیسی مسیح هست.
عیسی مسیح در طولِ مدتِ سی و سه سالی که در بدنِ انسانی در میان انسانها زندگی کرد، هرگز مرتکبِ هیچ خطا و گناهی نشد و نمونهٔ یک زندگی خدا پسندانه را به جهانیان نشان داد.
خداوند عیسی مسیح همچنین داوطلب شد، تا او به جای انسانِ گناهکار بمیره و تاوانِ گناهِ بشر را او بپردازه.
از آن لحظه به بعد، هر انسانی که به عیسی مسیح به عنوانِ خداوند و منجی خودش ایمان بیاره، خداوند گناهانِ اون شخص را می‌‌بخشه و آن شخص از غضبِ الهی خداوند نجات پیدا می‌‌کنه.
پس بطورِ خیلی خلاصه با مفهومِ لغاتِ “نجات” و “نجات دهنده” آشنا شدیم.
“نجات” یعنی رهأیی از غضبِ الهی خداوند و دریافتِ حیاتِ نو ابدی از وی یا به عبارتی رستگاری.
“نجات دهنده” هم کسِ دیگری نیست به جز خداوند عیسی مسیح که به شکلِ انسان به این جهان آمده بود.
دعا می‌‌کنم تا همهٔ شما با خداوند عیسی مسیح به طورِ صحیح آشنا بشید و به او به عنوانِ نجات دهندهٔ خود ایمان بیارید!
عزیزان، خدمتِ شما عرض کردم که؛ خدا احساسِ گناه و پشیمانی را طراحی کرده، تا به ما یاد آور بشه که اشتباه کرده ایم و باید توبه کنیم.
حال دقت بفرمأیید؛ پس از رستگاری، یعنی کی، چطور و در چه زمانی؟
یعنی پس از آن که ما به عیسی مسیح به عنوانِ خداوند و نجات دهندهٔ خودمان ایمان آوردیم و خداوند گناهانِ ما را آمرزید و ما از غضبِ الهی وی نجات یافته و رستگار شدیم.
احساسِ گناه در خود داشتن پس از رستگاری، راهی هست که خدا به ما نشون میده که در مسیرِ اشتباهی هستیم.
چرا؟ تا بتونیم بدین طریق بخود آمده و به سوی او برگردیم.
بسیاری از مردمِ جامعه هایی که ما در آنها زندگی می‌‌کنیم، مدعی هستند که داشتنِ هر گونه احساسِ گناهی در خود اشتباه و بده .اما این اینطور نیست.
وقتی دردِ واقعی وجدان را در خودمون احساس می‌‌کنیم، به احتمالِ زیاد دقیقا می‌‌دونیم چکار کرده ایم که وجدانمون بیدار شده و داره به ما اخطار می‌‌کنه.
دوستِ خوبِ من، پاسخِ مناسب به دردِ وجدانِ درونمان اینه که، ما هم مانندِ حضرتِ داوود رفتار نموده و با قلبی توبه کار نزدِ خدا بیأییم.
تاخیر در بسوی خدا باز گشت نمودن و درخواستِ بخشش از او، موجب میشه تا ما سنگینی دستِ خدا را بر خود تجربه کنیم.
اما وقتی فروتنانه به سوی خدا بازگشت نموده گناهمان را به او اعتراف و درخواستِ بخشش کنیم، او همچون پدری مهربان و با گذشت حتما گناهِ ما را می‌‌بخشه و اجازه میده تا بارِ دیگر شادی نجات و رستگاریمان را تجربه کنیم.
کتابِ مقدس در انجیلِ اولِ یوحنا فصلِ یک آیهٔ نه می‌‌فرماید؛ ۹ اما اگر گناهان خود را به او اعتراف نماییم، می‌توانیم اطمینان داشته باشیم که او ما را می‌بخشد و از هر ناراستی پاک می‌سازد. این کار خدا کاملا منصفانه و درست است، زیرا عیسی مسیح برای شستن و پاک کردن گناهان ما، جان خود را فدا کرده است. آمین!
عزیزان، از طریقِ واکنشِ صحیح در برابرِ احساسِ گناهکار بودن در درونمان، می‌‌تونیم به دیگران نیز کمک کنیم.
ما می‌‌تونیم به دیگران نیز که بارِ سنگینِ گناه و شرمساری دارند نشون بدیم که چطور می‌‌تونند آزاد بشند و آرامش و شادی خدا را تجربه کنند.
عزیزان، آیاتِ کلیدی این مطالعه؛ آیاتِ یک تا یازده در مزمورِ سی و دو بودند.
حال بیأیید درسی که این قسمت از کلامِ خدا به ما یاد میده را بخاطر بسپاریم و در زندگیمون انجام بدیم.
این درس که؛ پذیرشِ احساسِ گناهِ واقعی در درونمان، ما را به سوی خدا سوق میده تا بتونیم بخشش و شادی او را تجربه کنیم!
عزیزان، از شما دعوت می‌‌کنم تا در پایانِ این مطالعه در کلامِ خدا، با او صحبت کنیم.
خداوند پدرِ آسمانی مهربانِم از تو سپاسگزارم، زیرا درسِ زندگی دیگری از کلامِ حیات بخشت را به من یاد دادی!
خداوند از تو سپاسگزارم، زیرا در ایمانم به عیسی مسیح، تو گناهانِ من را آمرزیده‌ای و خطا‌هایم را بخشیده ای.
خداوند از تو سپاسگزارم، زیرا تو پناهگاهِ من هستی‌ و مرا از بلا حفظ می‌‌کنی.
خداوند از تو سپاسگزارم، زیرا تو مرا هدایت می‌‌کنی و راهی را که باید بروم به من تعلیم می‌‌دهی.
خداوند به من کمک کن، تا همیشه وجدانی بیدار و حساس نسبت به خواسته های تو در خودم داشته باشم.
خداوند به من کمک کن، تا وقتی وجدانم به من اخطار می‌‌کند که مرتکبِ گناهی شده ام، فروتنانه به سوی تو آمده و گناهم را به تو اعتراف کنم.
خداوند من تمامِ جوانبِ زندگیم را کاملا به تو تسلیم می‌‌کنم.
به قلبِ من بیا و به من کمک کن تا هر روزه با تو و برای جلالِ نامِ تو زندگی کنم.
دوستت دارم خداوند و سپاسگزارم که تو هم مرا دوست داری و به دعای من گوش می‌‌کنی!
بنامِ عیسی مسیح دعا می‌‌کنم، آمین!
نویسنده کوروش باقری