مزمور ۲۵: ۱۵ – ۲۲
۱۵ چشم امید من همیشه بر خداوند است، زیرا تنها او می‌تواند مرا از خطر برهاند. ۱۶ ای خداوند، به من توجه فرما و بر من رحم نما، زیرا تنها و درمانده‌ام. ۱۷ غمهای دلم زیاد شده است، مرا از غصه‌هایم رها ساز!
۱۸ به فقر و بدبختی من توجه كن و همه گناهانم را بیامرز. ۱۹ دشمنانم را ببین كه چه زیادند و چقدر از من نفرت دارند! ۲۰ جانم را حفظ كن و مرا نجات ده تا شرمنده نشوم، زیرا كه بر تو توكل كرده‌ام. ۲۱ باشد كه كمال و راستی من حافظ من باشند، زیرا به تو پناه می‌برم. ۲۲ خدایا، بنی‌اسرائیل را از تمام مشكلاتش نجات ده!
همهٔ ما به اشکال و درجات گوناگون، در طول عمر خود، تنهأیی و طرد شده گی از دیگران را تجربه نموده ایم.
اما این خواست خدا برای ما ایمانداران به عیسی مسیح نیست.
او هرگز ما را ترک ننموده و نخواهد نمود.
برای اطمینان از این مهم، مطالعهٔ مزمور ۱۳۹در کلام خدا به ما آرامش خاطر کافی می‌‌دهد.
شما را تشویق می‌‌کنم تا این قسمت از کلام خدا را حتماً مطالعه بفرمایید.
عزیزان، خواست خدا برای همهٔ انسانها این است که، با وی در تماس و معاشرت باشند.
خواست خدا همینطور برای همهٔ انسانها این است که، هر یک با دیگر انسانهای خدا دوست در معاشرت باشند.
دوستان، با کمک روح القدس و استناد به کلام خود، برای غلبه بر احساس دردناک تنهأیی و طردشد ه گی از دیگران، راه حل هایی را به شما پیشنهاد می‌‌کنم.
۱ – اولین اقدام صحیح برای غلبه بر احساس تنهأیی؛ “ایجاد رابطه‌ای شخصی و صمیمی با عیسی مسیح می‌‌باشد.”
توجه داشته باشید که فقط دانستن این که عیسی مسیح زنده و در همه جا وجود دارد کافی نیست.
به یاد داشته باشد که خدا بشر را برای رابطه و معاشرت با خود و دیگران آفرید.
به همین دلیل، وقتی با خدا در رابطه‌ای گرم و دائم باشیم، خودمان را متعلق به او احساس می‌‌کنیم.
قدرت میزان عشق، محبت و صمیمیت معاشرتِ با خداوند، هر گونه احساس تنهایی را از وجود فرزند خواندگان خانوادهٔ الهی خود، یعنی ایمان داران به عیسی مسیح، بیرون می‌‌راند.
۲ – دوّمین اقدام صحیح ما برای غلبه بر حس تنهأیی، این است که؛ “اعتراف کنیم که ما این حس نا خوشایند را در خود داریم و خودمان را تنها می‌‌بینیم.”
متاسفانه بسیاری از عزیزان ایماندار به عیسی مسیح، به اشتباه بر این باور هستند که، آنها هرگز نباید مثل دیگران حس دردناکِ تنهأیی را تجربه کنند.
اما تعلیمات کلام خدا به ما می‌‌آموزند که نه تنها مردانی چون داود و پولس رسول، بلکه حتی خداوندمان عیسی مسیح نیز از تجربهٔ حس تنهایی مصون نبود.
نمونه هایی از تجربهٔ آنها را که در کلام خدا برای ما آورده شده، خدمت شما ذکر می‌‌کنم.
در مزمور ۲۵: ۱۶ می‌‌خوانیم که: ۱۶ ای خداوند، به من توجه فرما و بر من رحم نما، زیرا تنها و درمانده‌ام.
در ۲ تیموتائوس ۴: ۱۶ می‌‌خوانیم که: ۱۶ در نخستین جلسه دادگاه ، هیچکس برای کمک به من ، در جلسه حضور نیافت ؛ همه مرا ترک کردند. امیدوارم خدا ایـن خطا را به حساب ایشـان نگذارد.
در انجیل متی ۲۶: ۴۰ می‌‌خوانیم که: ۴۰ آنگاه نزد آن سه شاگرد برگشت و دید که در خوابند. گفت :«پطرس نتوانستی حتی یک ساعت با من بیدار بمانی ؟
همچنین در انجیل متی ۲۷: ۴۶ می‌‌خوانیم که: ۴۶ نزدیک به ساعت سه ، عیسی فریاد زده ، گفت : «ایلی ایلی لَما سبَقتنی »، یعنی «خدای من ، خدای من ، چرا مرا تنها گذاشته ای ؟»
۳ – و بالاخره سومین اقدام صحیحی که به ما در غلبه بر حس تنهأیی کمک می‌‌کند، “ایجاد دوستی با مردان و زنان خدا دوست و خدا پرست می‌‌باشد.”
عزیزان، مردان و زنان خدا پرست، ایمانداران راستین به عیسی مسیح، اشخاصی هستند که، در شاد‌های ما با ما می‌‌خندند – در غمهای ما، با ما اشک می‌‌ریزند و در زمان‌های دشوار در کنارمان می‌‌مانند.
از همه مهمتر این که، هر ایماندار به عیسی مسیح احتیاج به دوستانی دارد که با زندگی پاک و محبت بی قید و شرط خود، همواره او را به سوی خدا و داشتن رابطه‌ای نزدیکتر با او تشویق و یاری می‌‌کنند.
عزیزان، ما نمی توانیم احساس تنهأیی را انکار نموده و یا از آن بگریزیم.
کسی که تصمیم می‌‌گیرد تا حس تنهأیی خود را انکار نموده و یا از آن بگریزد، در حقیقت فاصله‌ای بین خود و خداوند ایجاد می‌‌کند.
تنها یک راه برای برداشتن فاصلهٔ بین خود و خدا و غلبه بر احساس نا خوشایند تنهأیی وجود دارد و آن؛ “نزدیک شدن به خدا و داشتن رابطه‌ای صمیمی و منظم با اوست!”
دوست گرامی من، خداوند در نهایت محبتش برای شما حاضره تا با شما این دوستی و معاشرت پدر و فرزند گونه را آغاز نماید.
شما مجبور نیستید تا بیش از این در رنج و عذاب حس تنهأیی زندگی کنید.
به خدا بپیوند – با او معاشرت گرمی را شروع کن تا تنهایی شما بر طرف شده و به جای آن – امید، شفا، آرامش و محبت برای دیگر انسانها وجود شما را پر کند.
از خدا به خاطر این فروتنی و فیض بی مانندش برایتان تشکر کن.
کوروش باقری